شکر ايزد که به اقبال کله گوشه گلنخوت باد دي و شوکت خار آخر شد
اين با فاطمه
اينم با محدثه
در اين سراي بي كسي كسي به در نمي زندبه دشت پر ملال ما پرنده پر نمي زند