امشب غبار دلتنگی آسمان قلبم را تیره و تار کرده است..!
می دانی خیلی وقت است که قلم در دست نمی گیرم..!
انگار قلم هم دیگر نمیتواند ناگفته های قلب پریشانم را بر صفحه روزگار حک کند..!
نمی دانم از حقارت و ناتوانی واژه هاس یا درماندگی این احساس زخم خورده...!
اما تو می دانی..! خوب می دانی دل آشوبهایم را،بی قراری هایم را...!
می دانی حجم دلتنگیهایم جام وجودم را لبریز کرده است و من هر روز سر می روم..!
سر می روم از بغض،سر می روم از غم،از غمی پنهان که بر وجودم چنگ میزند و گلوی
احساسم را سخت می فشرد..!
می دانی شاهرگ احساسم را زده ام اما خون دلتنگی بند نمی آید...!
می دانی نمی توانم این احساس سرکش را که مدام بهانه میگیرد رامش کنم..!
دلم تو را می خواهد...!
تو را می خواهم با گوشه کنارهای آغوشت...!
بیایم در آغوشت بگیرم و تو مرا سخت در آغوش گرمت بفشاری و به عمق دلتنگی هایم
دریای اشک جاری شود...! و تو آرام در گوشم نجوا کنی که همیشه کنارم هستی اما من
آنقدر دلبسته ی این دنیای شیشه ای شدم که نه نگاه گرمت را می بینم،نه صدای مهربانت
را می شنوم...!



دنیایی شیشه ای که از جنس احساس من است..!دنیایی که با کوچکترین تلنگری می شکند
و خرده شیشه های نامهربانی را در قلب بی جانم فرو میکند..!
باز خون دلتنگی بند نمی آید..!
به اغما می روم مات می شوم بی صدا می شوم در خودم آرام حل می شوم و باز شیشه
احساس ترک خورده ام را با عشق بند میزنم...!
بغض های تلخ را با اغماض فرو میخورم تا تو بیایی...!
این بار اما تو بشکن..! تلنگری بزن تا این دنیا بر سرم فرو بریزد..!
بگذار این بار با رویای تو به اغما بروم مات تو شوم در تو آرام حل شوم..!
قلب شکسته ام را با عشق بی پایان تو بند بزنم..! بگذار این بغض های سهمگین راه
نفسم را نبندد..!!!
بگذار در آغوشت محو شوم، سیل اشکهایم جاری شود و تن و روح خسته ام را بشوید
بزاید غبار دلتنگی را از آسمان تیره و تار قلبم...!
سیراب کند این روح بی قرار را که تشنه آب گوارای یاد توست...!
بند بند وجودم،نفس نفس هایم تو را صدا میزند،تو را می خواهد..!
امشب آغوش مهربانت را به رویم باز کن تا آسوده به خواب روم..!
خداااااااااااای من..!!!